Odłamy Chrześcijaństwa
Kościół chrześcijański borykał się z problemami także na początku swojego istnienia, co jest nieuniknione w momencie kiedy dana wspólnota tworzona jest przez szereg ludzi o różnych poglądach oraz zdaniach. Powoduje to w okresie pierwszych wieków chrześcijaństwa w okresie upadku cesarstwa rzymskiego, że tworzą się dwa główne punkty skupiające wyznawców Chrystusa, a mianowicie Rzym oraz Konstantynopol. Z powodu różnic kulturowych tworzyć zaczynają się osobne tradycje wyznaniowe, inne obrzędy i wymiary kulturowe poszczególnych elementów wiary, które tworzą podział między ludźmi wyznającymi tą samą religię, gdzie podział ten zachowany został do dzisiaj – do dzisiaj powód jest taki sam kościoły wschodnie nie uznają zwierzchnictwa biskupa Rzymu. Kolejna schizma w kościele wiąże się z okresem reformacji i wystąpieniem Marcina Lutra. W okresie tym tworzą się główne nurty protestantyzmu między innymi luteranizm, ewangelizm, anglikanizm, kalwinizm i wiele, wiele innych tym właśnie podobnych. Spowodowało to, że na trzy miliardy chrześcijan, jeden miliard z nich to katolicy, pół miliarda stanowią protestanci oraz prawosławni, a resztę różnego rodzaju pomniejsze grupy wyznaniowe.
Schzima wschodnia
Mianem schizmy wschodniej określać będziemy pierwszy i największy z rozłamów w historii kościoła chrześcijańskiego na wschodni oraz zachodni, który oficjalnie miał miejsce w połowie wieku jedenastego, tak naprawdę różnice kulturowe pomiędzy dwoma ośrodkami wierzeń występowały już o wiele wcześniej. Schizma wschodnia z pewnością nie przebiegała w jednym momencie, był to proces który upatrywany może być naprawdę w szerokich ramach chronologicznych, gdzie za jego początek uważa się nawet wiek siódmy. Właściwie jeszcze wtedy wiele osób nie zdawało sobie do końca sprawy z istnienia takowej schizmy. Winą za jej powstanie obarczało będzie dwa główne ośrodki wierzeniowe, czyli Rzym oraz Konstantynopol. Wielka schizma wschodnia poprzedzona była przez dwie mniejsze, o nich jednak wspomina się naprawdę rzadko i nie są brane tak naprawdę pod uwagę.
Podział kościoła na część wschodnią i zachodnią sięgał już czasów imperium rzymskiego kiedy to ówczesny z cesarzy, a mianowicie Teodozjusz I Wielki dokonał podziału całego królestwa pod koniec czwartego wieku na część zachodnio oraz wschodniorzymską. Przyczyną takowego podziału miały być przede wszystkim różnice kulturowe i niemożność zarządzania tak ogromnym i rozbudowanym organizmem państwowym. Zachód był światem, który reprezentował łacińską i rzymską kulturę, zaś na wschodzie dominowała greka oraz wpływy kultury charakterystycznej dla basenu morza śródziemnego. Początkowo Rzym odgrywał tutaj główną z ról, jednak niedługo po tym to właśnie Konstantynopol mianowany został nową stolicą cesarstwa rzymskiego, a na soborze w Chalcedoni patriarchat zrównano w prawach z papiestwem. Papież Leon I Wielki w sporze o prymat powoływał się na Ewangelię i porównywał papieża do zastępcy świętego Piotra tak jak Piotr był pierwszym wśród apostołów tak papież był pierwszym pośród wszystkich biskupów. Spór o prymat w chrześcijańskim świecie angażował także świeckich władców, między innymi cesarz wschodniej części Rzymu uznał papieża, że przeklętego heretyka podczas jednego z soborów. Eskalacja konfliktu doprowadziła do pierwszej małej schizmy, a w końcu do rozwoju o wiele większego rozłamu w kościele, którego skutki widoczne są do dzisiaj. Pomimo dużych różnic kulturowych i związanych z wielowiekową tradycją obecnie coraz częściej prowadzony jest dialog z kościołami wschodnimi.
Protestantyzm
Kolejny rozłam w kościele będzie związany bezpośrednio z okresem reformacji, która przypadała na wiek szesnasty, w momencie tym wykształciło się wiele nowych kościołów, także w okresie późniejszym, który jednak czerpały cały czas z dorobku reformatorskiego w kościele. Do głównej cechy wyznań protestanckich zaliczyć będziemy mogli fakt uznania Jezusa Chrystusa za jedynego z pośredników pomiędzy Bogiem oraz ludźmi, gdzie odrzucona zostaje przyjmowana przez katolicyzm równorzędna z pismem świętym podstawa wiary, przyjęcie że podstawą jest Łąska, przyjmowana przez wiarę, a nie przez dobre uczynki albo praktyki religijne. Oprócz tego protestantyzm odrzuca wszelakiego rodzaju odpusty, doktrynę czyśćca, kult Maryi i świętych, a oprócz tego także celibat księży i zwierzchnictwo papieża.
Luteranizm
Luteranizm to jedna z doktryn teologicznych i jednocześnie jeden z ważniejszych ruchów reformacyjnych w kościele katolickim, którego początek to wiek szesnasty, a osobą odpowiedzialną w tym przypadku jest Marcin Luter. Obecnie luteranizm stanowił będzie jeden z podstawowych nurtów w przypadku protestantyzmu oraz ewangelicyzmu. Marcin Luter był niemieckim mnichem, który sprzeciwiał się praktyce sprzedawania odpustów, w wyniku czego umieszcza on na drzwiach kościoła zamkowego w jednym z niemieckich miast swoje dziewięćdziesiąt pięć tez, w których nie atakuje samego odpustu, lecz wyjaśnia znaczenie oraz istotę pokuty. Mimo zabiegów Lutra na samym początkowo jego postulaty znalazły sobie niewielki oddźwięk, dopiero kiedy rozesłał tezy do swoich przyjaciół, a ci rozpowszechniali je za pomocą druku, miejsce miał pierwszy z odzewów. Jako pierwszy zareagowali humaniści z Rotterdamu, występując przeciwko Lutrowi. Reaguje także Rzym, wytyczając Lutrowi proces o kacerstwo. Na szczęście cesarz, który był odpowiedzialny za wyznaczenie wyroku nie żył w dobrych stosunkach z papieżem i Lutrowi nic się nie stało. Reformacja rozwija się cały czas dalej pomimo różnego rodzaju ograniczeń wnoszonych przez Rzym – między innymi wymagano od Lutra by porzucił swoje nauki, ten jednak ignorował wszystkie prośby oraz groźby zwierzchnika kościoła katolickiego.
Anglikanizm
Anglikanizm jest kolejnym z odłamów chrześcijaństwa, który podobny będzie do protestantyzmu i jednocześnie będzie częściowo do niego należeć. Za założyciela uznaje się Henryka ósmego, a za okres powstania wiek szesnasty i teren wysp brytyjskich. Anglikanizm po części wywodzi się z protestanckich tradycji, jednak w dużym stopniu zachowuje teologiczną więź z katolicyzmem. Jak wcześniej wspomniano pierwszą głową tego kościoła zostaje Henryk VII, likwiduje zakony, przejmuje dobra kościelne, pozostawia hierarchię kościelną, znosi celibat i wprowadza liturgię w języku angielskim. Tak naprawdę zabieg ustanowienia się głową kościoła był Henrykowi potrzebny dlatego albowiem nie umiał uzyskać zgody od papieża na rozwód i ponowny ślub, usunął sobie więc problem sprzed nóg.
Doktryna w przypadku anglikanizmu jest bardzo zbliżona do katolickiej i tej z innych wyznań chrześcijańskich. Różnicą jest jednak odrzucenie celibatu i odrzucenie zwierzchnictwa stolicy apostolskiej, obecnie jednak kilkadziesiąt wspólnot anglikańskich będzie uznawało przewodnictwo biskupa Rzymu. Według tejże doktryny źródłem objawienia oraz jednym z najwyższych autorytetów jest Biblia, która interpretuje się w oparciu o wielowiekowe tradycje. Uznane zostały dogmaty, które podjęto w czasie pierwszych z czterech ekumenicznych soborów w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.